1. நடந்த யாவற்றையும் மொர்தெகாய் அறிந்தபோது, மொர்தெகாய் தன் வஸ்திரங்களைக் கிழித்து, இரட்டுடுத்தி, சாம்பல் போட்டுக்கொண்டு, நகரத்தின் நடுவே புறப்பட்டுப்போய், துயரமுள்ள மகா சத்தத்துடனே அலறிக்கொண்டு,
மத்தேயு 11:21

1. But Mordecai, having perceived what was done, tore his clothes, and put on sackcloth, and sprinkled dust upon himself. And having rushed forth through the open street of the city, he cried with a loud voice, A nation that has done no wrong is going to be destroyed!

2. ராஜாவின் அரமனை வாசல் முகப்புமட்டும் வந்தான்; இரட்டுடுத்தினவனாய் ராஜாவின் அரமனை வாசலுக்குள் பிரவேசிக்க ஒருவனுக்கும் உத்தரவில்லை.

2. And he came to the king's gate, and stood; for it was not lawful for him to enter into the palace, wearing sackcloth and ashes.

3. ராஜாவின் உத்தரவும் அவனுடைய கட்டளையும் போய்ச் சேர்ந்த ஒவ்வொரு நாட்டிலும் ஸ்தலத்திலுமுள்ள யூதருக்குள்ளே மகா துக்கமும், உபவாசமும், அழுகையும், புலம்பலும் உண்டாகி, அநேகர் இரட்டுடுத்திச் சாம்பலில் கிடந்தார்கள்.

3. And in every province where the letters were published, [there was] crying and lamentation and great mourning on the part of the Jews: they spread for themselves sackcloth and ashes.

4. அப்பொழுது எஸ்தரின் தாதிமார்களும், அவளுடைய பிரதானிகளும் போய், அதை அவளுக்கு அறிவித்தார்கள்; அதினாலே ராஜாத்தி மிகவும் துக்கப்பட்டு, மொர்தெகாய் உடுத்திருந்த இரட்டை எடுத்துப்போட்டு, அவனை உடுத்துவிக்கிறதற்கு வஸ்திரங்களை அனுப்பினாள்; அவனோ அவைகளை ஏற்றுக்கொள்ளாதிருந்தான்.

4. And the queen's maids and chamberlains went in and told her: and when she had heard what was done, she was disturbed; and she sent to clothe Mordecai, and take away his sackcloth; but he consented not.

5. அப்பொழுது எஸ்தர் தன் பணிவிடைக்கென்று ராஜாவினால் நியமித்திருந்த அவனுடைய பிரதானிகளில் ஒருவனாகிய ஆத்தாகை அழைப்பித்து: காரியம் என்ன? அதின் முகாந்தரம் என்ன? என்று அறியும்படி, மொர்தெகாயினிடத்தில் விசாரிக்க அவனுக்குக் கட்டளையிட்டாள்.

5. So Esther called for her eunuch Hathach, who waited upon her; and she sent to learn the truth from Mordecai.

6. அப்படியே ஆத்தாகு ராஜாவின் அரமனை வாசலுக்கு முன்னான பட்டண வீதியிலிருக்கிற மொர்தெகாயினிடத்தில் புறப்பட்டுப்போனான்.

6. [This translation omits this verse.]

7. அப்பொழுது மொர்தெகாய் தனக்குச் சம்பவித்த எல்லாவற்றைப்பற்றியும், யூதரை அழிக்கும்படி ஆமான் ராஜாவின் கஜானாவுக்கு எண்ணிக்கொடுப்பேன் என்று சொன்ன பணத்தொகையைப் பற்றியும் அவனுக்கு அறிவித்ததும் அன்றி,

7. And Mordecai showed him what was done, and the promise which Haman had made the king of ten thousand talents [to be paid] into the treasury, that he might destroy the Jews.

8. யூதர்களை அழிக்கும்படி சூசானில் பிறந்த கட்டளையின் நகலையும் அவனிடத்தில் கொடுத்து, அதை எஸ்தருக்குக் காண்பித்துத் தெரியப்படுத்தவும், அவள் அகத்தியமாய் ராஜாவினிடத்திற் போய், அவனிடத்தில் தன் ஜனங்களுக்காக விண்ணப்பம்பண்ணவும் மன்றாடவும் வேண்டுமென்று அவளுக்குச் சொல்லச்சொன்னான்.

8. And he gave him the copy [of the writing] that was published in Susa concerning their destruction, to show to Esther. And told him to command her to go in and make supplication to the king, and to beg him for the people, remembering, [he said], the days of your low estate, how you were nursed by my hand- because Haman, who holds the next place to the king, has spoken against us for death. Call upon the Lord, and speak to the king concerning us, to deliver us from death!

9. ஆத்தாகு வந்து, மொர்தெகாயின் வார்த்தைகளை எஸ்தருக்கு அறிவித்தான்.

9. So Hathach went in and told her all these words.

10. அப்பொழுது எஸ்தர் ஆத்தாகினிடத்தில் மொர்தெகாய்க்குச் சொல்லியனுப்பினது:

10. And Esther said to Hathach, Go to Mordecai, and say,

11. யாராவது அழைப்பிக்கப்படாமல், உள்முற்றத்தில் ராஜாவினிடத்தில் பிரவேசித்தால், புருஷரானாலும் ஸ்திரீயானாலும் சரி, அவர்கள் பிழைக்கும்படிக்கு அவர்களுக்கு ராஜா பொற்செங்கோலை நீட்டினாலொழிய மற்றப்படி சாகவேண்டும் என்கிற ஒரு தவறாத சட்டமுண்டு, இது ராஜாவின் சகல ஊழியக்காரருக்கும், ராஜாவினுடைய நாடுகளிலுள்ள சகல ஜனங்களுக்கும் தெரியும்; நான் இந்த முப்பது நாளளவும் ராஜாவினிடத்தில் வரவழைப்பிக்கப்படவில்லை என்று சொல்லச்சொன்னாள்.

11. All the nations of the empire know, that whoever, man or woman, shall go in to the king into the inner court uncalled, that person cannot live. Only to whomsoever the king shall stretch out [his] golden scepter, he shall live; and I have not been called to go into the king, for these thirty days.

12. எஸ்தரின் வார்த்தைகளை மொர்தெகாய்க்குத் தெரிவித்தார்கள்.

12. And Hathach reported to Mordecai all the words of Esther.

13. மொர்தெகாய் எஸ்தருக்குத் திரும்பச் சொல்லச்சொன்னது: நீ ராஜாவின் அரமனையிலிருக்கிறதினால், மற்ற யூதர் தப்பக்கூடாதிருக்க, நீ தப்புவாயென்று உன் மனதிலே நினைவுகொள்ளாதே.

13. Then Mordecai said to Hathach, Go, and say to her, Esther, say not to yourself that you alone will escape in the kingdom, more than all the [other] Jews.

14. நீ இந்தக் காலத்திலே மவுனமாயிருந்தால், யூதருக்குச் சகாயமும் இரட்சிப்பும் வேறொரு இடத்திலிருந்து எழும்பும், அப்பொழுது நீயும் உன் தகப்பன் குடும்பத்தாரும் அழிவீர்கள்; நீ இப்படிப்பட்ட காலத்துக்கு உதவியாயிருக்கும்படி உனக்கு ராஜமேன்மை கிடைத்திருக்கலாமே, யாருக்குத் தெரியும், என்று சொல்லச்சொன்னான்.

14. For if you shall refuse to heed on this occasion, help and protection will be to the Jews from another quarter; but you and your father's house will perish. And who knows if you have been made queen for this [very] occasion.

15. அப்பொழுது எஸ்தர் மொர்தெகாய்க்கு மறுபடியும் சொல்லச்சொன்னது:

15. And Esther sent the [man] that came to her to Mordecai, saying,

16. நீர் போய், சூசானில் இருக்கிற யூதரையெல்லாம் கூடிவரச்செய்து, மூன்று நாள் அல்லும் பகலும் புசியாமலும் குடியாமலுமிருந்து, எனக்காக உபவாசம்பண்ணுங்கள்; நானும் என் தாதிமாரும் உபவாசம் பண்ணுவோம்; இவ்விதமாக சட்டத்தை மீறி, ராஜாவினிடத்தில் பிரவேசிப்பேன்; நான் செத்தாலும் சாகிறேன் என்று சொல்லச்சொன்னாள்.

16. Go and assemble the Jews that are in Susa, and fast for me, and eat not and drink not for three days, night and day. And I also and my maidens will fast, and then I will go in to the king contrary to the law, even if I must die.

17. அப்பொழுது மொர்தெகாய் புறப்பட்டுப்போய், எஸ்தர் தனக்குக் கற்பித்தபடியெல்லாம் செய்தான்.

17. So Mordecai went and did all that Esther commanded him. And he sought the Lord, making mention of all the works of the Lord; and he said, Lord God, King ruling over all, for all things are in Your power, and there is no one that shall oppose You in Your purpose to save Israel. For You have made the heaven and the earth, and every wonderful thing in the [earth] under heaven. And You are Lord of all, and there is no one who shall resist You, the Lord. You know all things: You know, O Lord, that it is not in the insolence, nor haughtiness, nor love of glory, that I have done this, to refuse to bow down to the haughty Haman. For I would gladly have kissed the soles of his feet for the safety of Israel. But I have done this, that I might not set the glory of man above the glory of God: and I will not worship anyone except You, my Lord, and I will not do these things in haughtiness. And now, O Lord God, O King, the God of Abraham, spare Your people, for [our enemies] are looking upon us for [our] destruction, and they have desired to destroy Your ancient inheritance. Do not overlook Your peculiar people, whom you have redeemed for Yourself out of the land of Egypt. Hearken to my prayer, and be propitious to Yours in gladness, that we may live and sing praises to Your name, O Lord; and do not utterly destroy the mount of them that praise You, O Lord. And all Israel cried with [all] their might, for their death [was] before their eyes. And Queen Esther found refuge in the Lord, being taken, [as it were,] in the agony of death. And having taken off her glorious apparel, she put on garments of distress and morning. And instead of grand perfumes, she put dung and ashes on her head, and she greatly brought down her body, and she filled every place of her glad adorning with the [torn] curls of her hair. And she sought the Lord God of Israel, and said, O my Lord, You alone are our king. Help me, [I who am] destitute, and have no helper but You, for my danger [is] close at hand. I have heard from my birth, in the tribe of my kindred, that You, O Lord, took Israel out of all the nations, and our fathers out of all their kindred for a perpetual inheritance, and have wrought for them all that You have said. And now we have sinned before You, and You have delivered us into the hands of our enemies, because we honored their gods. You are righteous, O Lord. But now they have not been contented with the bitterness of our slavery, but have laid their hands on the hands of their idols, [in order] to abolish the decree of Your mouth, and to utterly destroy Your inheritance, and to stop the mouth of them that praise You, and to extinguish the glory of Your house and Your altar, and to open the mouth of the Gentiles, to [speak] the praises of vanities, and [in order] that a mortal king should be admired forever. O Lord, do not resign Your scepter to them that are not, and let them not laugh at our fall, but turn their counsel against themselves, and make an example of him who has begun [to injure] us. Remember [us], O Lord, manifest Yourself in the time of our affliction, and encourage me, O King of gods, and Ruler of all dominion. Put harmonious speech into my mouth before the lion, and turn his heart to hate him that fights against us, to the utter destruction of him and of them that consent with him. But deliver us by Your hand, and help I [who am] destitute, and have no one but You, O Lord. You know all things, and know that I hate the glory of transgressors, and that I abhor the manners of the uncircumcised, and of every stranger. You know my necessity, for I abhor the symbol of my proud station, which is upon my head in the days of my splendor. I abhor it as a menstrual cloth, and I wear it not in the days of my tranquility. And Your handmaid has not eaten [at] the table of Haman, and I have not honored the banquet of the king, neither have I drunk the wine of libations. Neither has Your handmaid rejoiced since the day of my promotion until now, except in You, O Lord God of Abraham. O God, who has power over all, hearken to the voice of the desperate, and deliver us from the hand of them that devise mischief; and deliver me from my fear.