1. இஸ்ரவேல் புத்திரர் பட்டணங்களிலே குடியேறி, ஏழாம் மாதமானபோது, ஜனங்கள் ஏகோபித்து எருசலேமிலே கூடினார்கள்.

1. So by the seventh month, the Israelites had moved back to their own hometowns. At that time all the people met together in Jerusalem. They were all united as one people.

2. அப்பொழுது யோசதாக்கின் குமாரனாகிய யெசுவாவும், அவன் சகோதரராகிய ஆசாரியரும், செயல்தியேலின் குமாரனாகிய செருபாபேலும், அவன் சகோதரரும் எழும்பி, தேவனுடைய மனிதனாகிய மோசேயின் நியாயப்பிரமாணத்தில் எழுதியிருக்கிறபடி சர்வாங்கதகனங்களைப் பலியிடும்படிக்கு, இஸ்ரவேலுடைய தேவனின் பலிபீடத்தைக் கட்டினார்கள்.
மத்தேயு 1:12, லூக்கா 3:27

2. Then Jeshua son of Jozadak and the priests with him, along with Zerubbabel son of Shealtiel, and the people with him, built the altar of the God of Israel. They built the altar of the God of Israel so that they could offer sacrifices on it. They built it just as it says in the Law of Moses. Moses was God's special servant.

3. அவர்கள் அத்தேசத்தின் ஜனங்களுக்குப் பயந்ததினால், பலிபீடத்தை அதின் ஆதாரங்களின்மேல் ஸ்தாபித்து, அதின்மேல் அவர்கள் கர்த்தருக்கு அந்திசந்தி சர்வாங்க தகனபலிகளைச் செலுத்தினார்கள்.

3. They were afraid of the other people living near them, but that didn't stop them. They built the altar on its old foundation and offered burnt offerings on it to the Lord. They offered sacrifices in the morning and in the evening.

4. எழுதியிருக்கிறபடியே அவர்கள் கூடாரப்பண்டிகையை ஆசரித்து, நித்திய நியமத்தின்படியும் அன்றாடகக்கணக்கின்படியும் ஒவ்வொரு நாளிலும் பலியிட்டார்கள்.

4. Then they celebrated the Festival of Shelters just as the Law of Moses said. They offered the right number of burnt offerings for each day of the festival.

5. அதற்குப்பின்பு நித்தமும், மாதப்பிறப்புகளிலும், கர்த்தருடைய சகல பரிசுத்த பண்டிகைகளிலும் செலுத்தும் சர்வாங்கதகனபலியையும், கர்த்தருக்கு அவரவர் செலுத்தும் உற்சாகபலியையும் செலுத்தினார்கள்.

5. After that, they began offering the continual burnt offerings each day and the offerings for the New Moon and all the other festivals that were commanded by the Lord. The people also began giving any other gifts they wanted to give to the Lord.

6. ஏழாம் மாதம் முதல்தேதியில் கர்த்தருக்குச் சர்வாங்க தகனபலிகளைச் செலுத்தத்தொடங்கினார்கள்; ஆனாலும் கர்த்தருடைய ஆலயத்தின் அஸ்திபாரம் இன்னும் போடப்படவில்லை.

6. So on the first day of the seventh month, these Israelites again began offering sacrifices to the Lord. This was done even though the Temple had not been rebuilt.

7. அப்பொழுது பெர்சியாவின் ராஜாவாகிய கோரேஸ் தங்களுக்குப் பிறப்பித்த உத்தரவின்படியே அவர்கள் கல்தச்சருக்கும் தச்சருக்கும் பணத்தையும், லீபனோனிலிருந்து கேதுருமரங்களைச் சமுத்திரவழியாய் யோபாமட்டும் கொண்டுவரச் சீதோனியருக்கும் தீரியருக்கும் போஜனபானத்தையும் எண்ணெயையும் கொடுத்தார்கள்.

7. Then those who had come back from captivity gave money to the stonecutters and carpenters. They also gave food, wine, and olive oil. They used these things to pay the people of Tyre and Sidon to bring cedar logs from Lebanon. They wanted to bring the logs in ships to the seacoast town of Joppa as they did for the first Temple. King Cyrus of Persia gave permission for them to do this.

8. அவர்கள் எருசலேமிலுள்ள தேவனுடைய ஆலயத்திற்கு வந்த இரண்டாம் வருஷம் இரண்டாம் மாதத்திலே, செயல்தியேலின் குமாரனாகிய செருபாபேலும், யோசதாக்கின் குமாரனாகிய யெசுவாவும், மற்றுமுள்ள அவர்கள் சகோதரராகிய ஆசாரியரும் லேவியரும், சிறையிருப்பிலிருந்து எருசலேமுக்கு வந்த அனைவரும், ஆரம்பஞ்செய்து, இருபதுவயதுமுதல் அதற்கு மேற்பட்ட லேவியரைக் கர்த்தருடைய ஆலயத்தின் வேலையை நடத்தும்படி வைத்தார்கள்.

8. So in the second month of the second year after they came to the Temple in Jerusalem, Zerubbabel son of Shealtiel and Jeshua son of Jozadak began the work. Their brothers, the priests, Levites, and everyone who came back to Jerusalem from captivity began working with them. They chose Levites who were 20 years old and older to be the leaders in the building of the Lord's Temple.

9. அப்படியே தேவனுடைய ஆலயத்தின் வேலையைச் செய்கிறவர்களை நடத்தும்படி யெசுவாவும் அவன் குமாரரும் சகோதரரும், கத்மியேலும் அவன் குமாரரும், யூதாவின் குமாரரும், எனாதாத்தின் குமாரரும், அவர்கள் சகோதரராகிய லேவியரும் ஒருமனப்பட்டு நின்றார்கள்.

9. These were the men who supervised the work of building the Lord's Temple: Jeshua and his sons, Kadmiel and his sons (the descendants of Judah), the sons of Henadad and their brothers, the Levites.

10. சிற்பாசாரிகள் கர்த்தருடைய ஆலயத்திற்கு அஸ்திபாரம்போடுகிறபோது, இஸ்ரவேல் ராஜாவாகிய தாவீதுடைய கட்டளையின்படியே, கர்த்தரைத் துதிக்கும்படிக்கு, வஸ்திரங்கள் தரிக்கப்பட்டு, பூரிகைகளை ஊதுகிற ஆசாரியரையும், தாளங்களைக் கொட்டுகிற ஆசாபின் குமாரராகிய லேவியரையும் நிறுத்தினார்கள்.

10. The builders finished laying the foundation for the Lord's Temple. When the foundation was finished, the priests put on their special clothing. Then they got their trumpets, and the sons of Asaph got their cymbals. They all took their places to praise the Lord. This was done the way King David of Israel had ordered in the past.

11. கர்த்தர் நல்லவர், இஸ்ரவேலின்மேல் அவருடைய கிருபை என்றுமுள்ளது என்று அவரைப் புகழ்ந்து துதிக்கையில், மாறிமாறிப் பாடினார்கள்; கர்த்தரைத் துதிக்கையில், ஜனங்கள் எல்லாரும் கர்த்தருடைய ஆலயத்தின் அஸ்திபாரம் போடப்படுகிறதினிமித்தம் மகா கெம்பீரமாய் ஆரவாரித்தார்கள்.

11. They sang the response songs, Songs of Praise and Praise the Lord Because He is Good. His Faithful Love Will Last Forever. Then all the people cheered�they gave a loud shout and praised the Lord. They did this because the foundation of the Lord's Temple had been laid.

12. முந்தின ஆலயத்தைக்கண்டிருந்த முதிர்வயதான ஆசாரியரிலும், லேவியரிலும், பிதாக்கள் வம்சங்களின் தலைவரிலும் அநேகர் இந்த ஆலயத்துக்குத் தங்கள் கண்களுக்கு முன்பாக அஸ்திபாரம் போடப்படுகிறதைக் கண்டபோது, மகா சத்தமிட்டு அழுதார்கள்; வேறே அநேகம்பேரோ கெம்பீர சந்தோஷமாய் ஆர்ப்பரித்தார்கள்.

12. But many of the older priests, Levites, and family leaders cried, because the older people had seen the first Temple�{and they remembered how beautiful it was}. They cried out when they saw the new Temple. They cried while many of the other people were happy and shouting.

13. ஜனங்கள் மகா கெம்பீரமாய் ஆர்ப்பரிக்கிறதினால் அவர்கள் சத்தம் வெகுதூரம் கேட்கப்பட்டது; ஆனாலும் சந்தோஷ ஆரவாரத்தின் சத்தம் இன்னதென்றும், ஜனங்களுடைய அழுகையின் சத்தம் இன்னதென்றும் பகுத்தறியக்கூடாதிருந்தது.

13. The sound could be heard far away. All of them made so much noise that no one could tell the difference between the shouts of joy and the crying.