1. பதினாலு வருஷம் சென்றபின்பு, நான் தீத்துவைக் கூட்டிக்கொண்டு, பர்னபாவுடனேகூட மறுபடியும் எருசலேமுக்குப் போனேன்.

1. THEN AFTER [an interval] of fourteen years I again went up to Jerusalem. [This time I went] with Barnabas, taking Titus along with [me] also.

2. நான் தேவ அறிவிப்பினாலே போய், புறஜாதிகளிடத்தில் நான் பிரசங்கிக்கிற சுவிசேஷத்தை அவர்களுக்கு விவரித்துக் காண்பித்தேன்; ஆயினும் நான் ஓடுகிறதும், ஓடினதும் வீணாகாதபடிக்கு எண்ணிக்கையுள்ளவர்களுக்கே தனிமையாய் விவரித்துக் காண்பித்தேன்.

2. I went because it was specially and divinely revealed to me that I should go, and I put before them the Gospel [declaring to them that] which I preach among the Gentiles. However, [I presented the matter] privately before those of repute, [for I wanted to make certain, by thus at first confining my communication to this private conference] that I was not running or had not run in vain [guarding against being discredited either in what I was planning to do or had already done].

3. ஆனாலும் என்னுடனேகூட இருந்த தீத்து கிரேக்கனாயிருந்தும் விருத்தசேதனம் பண்ணிக்கொள்ளும்படிக்குக் கட்டாயம்பண்ணப்படவில்லை.

3. But [all went well!] even Titus, who was with me, was not compelled [as some had anticipated] to be circumcised, although he was a Greek.

4. கிறிஸ்து இயேசுவுக்குள் நமக்கு உண்டான சுயாதீனத்தை உளவுபார்த்து நம்மை நியாயப்பிரமாணத்திற்கு அடிமைகளாக்கும்பொருட்டாகப் பக்கவழியாய் நுழைந்த கள்ளச் சகோதரர் நிமித்தம் அப்படியாயிற்று.

4. [My precaution was] because of false brethren who had been secretly smuggled in [to the Christian brotherhood]; they had slipped in to spy on our liberty and the freedom which we have in Christ Jesus, that they might again bring us into bondage [under the Law of Moses].

5. சுவிசேஷத்தின் சத்தியம் உங்களிடத்திலே நிலைத்திருக்கும்படி, நாங்கள் ஒரு நாழிகையாகிலும் அவர்களுக்குக் கீழ்ப்படிந்து இணங்கவில்லை.

5. To them we did not yield submission even for a moment, that the truth of the Gospel might continue to be [preserved] for you [in its purity].

6. அல்லாமலும் எண்ணிக்கையுள்ளவர்களாயிருந்தவர்கள் எனக்கு ஒன்றும் போதிக்கவில்லை; அவர்கள் எப்படிப்பட்டவர்களாயிருந்தாலும் எனக்குக் கவலையில்லை. தேவன் மனுஷரிடத்தில் பட்சபாதமுள்ளவரல்லவே.
உபாகமம் 10:17

6. Moreover, [no new requirements were made] by those who were reputed to be something--though what was their individual position and whether they really were of importance or not makes no difference to me; God is not impressed with the positions that men hold and He is not partial and recognizes no external distinctions--those [I say] who were of repute imposed no new requirements upon me [had nothing to add to my Gospel, and from them I received no new suggestions]. [Deut. 10:17.]

7. அதுவுமல்லாமல், விருத்தசேதனமுள்ளவர்களுக்கு அப்போஸ்தலனாயிருக்கும்படி பேதுருவைப் பலப்படுத்தினவர் புறஜாதிகளுக்கு அப்போஸ்தலனாயிருக்கும்படி என்னையும் பலப்படுத்தினபடியால்,

7. But on the contrary, when they [really] saw that I had been entrusted [to carry] the Gospel to the uncircumcised [Gentiles, just as definitely] as Peter had been entrusted [to proclaim] the Gospel to the circumcised [Jews, they were agreeable];

8. விருத்தசேதனமுள்ளவர்களுக்குச் சுவிசேஷத்தைப் பிரசங்கிக்கும்படி பேதுருவுக்குக் கையளிக்கப்பட்டதுபோல, விருத்தசேதனம் இல்லாதவர்களுக்குப் பிரசங்கிக்கும்படி அது எனக்கும் கையளிக்கப்பட்டதென்று அவர்கள் கண்டு;

8. For He Who motivated and fitted Peter and worked effectively through him for the mission to the circumcised, motivated and fitted me and worked through me also for [the mission to] the Gentiles.

9. எனக்கு அளிக்கப்பட்ட கிருபையை அறிந்தபோது, தூண்களாக எண்ணப்பட்ட யாக்கோபும், கேபாவும், யோவானும், தாங்கள் விருத்தசேதனமுள்ளவர்களுக்கும், நாங்கள் புறஜாதிகளுக்கும் பிரசங்கிக்கும்படி, அந்நியோந்நிய ஐக்கியத்திற்கு அடையாளமாக எனக்கும் பர்னபாவுக்கும் வலதுகை கொடுத்து,

9. And when they knew (perceived, recognized, understood, and acknowledged) the grace (God's unmerited favor and spiritual blessing) that had been bestowed upon me, James and Cephas (Peter) and John, who were reputed to be pillars of the Jerusalem church, gave to me and Barnabas the right hand of fellowship, with the understanding that we should go to the Gentiles and they to the circumcised (Jews).

10. தரித்திரரை நினைத்துக்கொள்ளும்படிக்குமாத்திரம் சொன்னார்கள்; அப்படிச் செய்யும்படி அதற்கு முன்னமே நானும் கருத்துள்ளவனாயிருந்தேன்.

10. They only [made one stipulation], that we were to remember the poor, which very thing I was also eager to do.

11. மேலும், பேதுரு அந்தியோகியாவுக்கு வந்தபோது, அவன்மேல் குற்றஞ்சுமந்ததினால், நான் முகமுகமாய் அவனோடே எதிர்த்தேன்.

11. But when Cephas (Peter) came to Antioch, I protested and opposed him to his face [concerning his conduct there], for he was blameable and stood condemned.

12. எப்படியெனில், யாக்கோபினிடத்திலிருந்து சிலர் வருகிறதற்குமுன்னே அவன் புறஜாதியாருடனே சாப்பிட்டான்; அவர்கள் வந்தபோதோ, விருத்தசேதனமுள்ளவர்களுக்குப் பயந்து, விலகிப் பிரிந்தான்.

12. For up to the time that certain persons came from James, he ate his meals with the Gentile [converts]; but when the men [from Jerusalem] arrived, he withdrew and held himself aloof from the Gentiles and [ate] separately for fear of those of the circumcision [party].

13. மற்ற யூதரும் அவனுடனேகூட மாயம்பண்ணினார்கள்; அவர்களுடைய மாயத்தினாலே பர்னபாவும் இழுப்புண்டான்.

13. And the rest of the Jews along with him also concealed their true convictions and acted insincerely, with the result that even Barnabas was carried away by their hypocrisy (their example of insincerity and pretense).

14. இப்படி அவர்கள் சுவிசேஷத்தின் சத்தியத்திற்கேற்றபடி சரியாய் நடவாததை நான் கண்டபோது, எல்லாருக்கும் முன்பாக நான் பேதுருவை நோக்கிச் சொன்னது என்னவென்றால்: யூதனாயிருக்கிற நீர் யூதர் முறைமையாக நடவாமல், புறஜாதியார் முறைமையாக நடந்து கொண்டிருக்க, புறஜாதியாரை யூதர் முறைமையாக நடக்கும்படி நீர் எப்படிக் கட்டாயம்பண்ணலாம்?

14. But as soon as I saw that they were not straightforward and were not living up to the truth of the Gospel, I said to Cephas (Peter) before everybody present, If you, though born a Jew, can live [as you have been living] like a Gentile and not like a Jew, how do you dare now to urge and practically force the Gentiles to [comply with the ritual of Judaism and] live like Jews?

15. புறஜாதியாரில் பிறந்த பாவிகளாயிராமல், சுபாவத்தின்படி யூதராயிருக்கிற நாமும் இயேசுகிறிஸ்துவைப்பற்றும் விசுவாசத்தினாலேயன்றி, நியாயப்பிரமாணத்தின் கிரியைகளினாலே மனுஷன் நீதிமானாக்கப்படுவதில்லையென்று அறிந்து, நியாயப்பிரமாணத்தின் கிரியைகளினாலல்ல, கிறிஸ்துவைப்பற்றும் விசுவாசத்தினாலே நீதிமான்களாக்கப்படும்படிக்குக் கிறிஸ்து இயேசுவின்மேல் விசுவாசிகளானோம்.

15. [I went on to say] Although we ourselves (you and I) are Jews by birth and not Gentile (heathen) sinners,

16. நியாயப்பிரமாணத்தின் கிரியைகளினாலே எந்த மனுஷனும் நீதிமானாக்கப்படுவதில்லையே.
சங்கீதம் 143:2

16. Yet we know that a man is justified or reckoned righteous and in right standing with God not by works of the Law, but [only] through faith and [absolute] reliance on and adherence to and trust in Jesus Christ (the Messiah, the Anointed One). [Therefore] even we [ourselves] have believed on Christ Jesus, in order to be justified by faith in Christ and not by works of the Law [for we cannot be justified by any observance of the ritual of the Law given by Moses], because by keeping legal rituals and by works no human being can ever be justified (declared righteous and put in right standing with God). [Ps. 143:2.]

17. கிறிஸ்துவுக்குள் நீதிமான்களாக்கப்படும்படி நாடுகிற நாமும் பாவிகளாகக் காணப்படுவோமானால், கிறிஸ்து பாவத்திற்குக் காரணரோ? அல்லவே.

17. But if, in our desire and endeavor to be justified in Christ [to be declared righteous and put in right standing with God wholly and solely through Christ], we have shown ourselves sinners also and convicted of sin, does that make Christ a minister (a party and contributor) to our sin? Banish the thought! [Of course not!]

18. நான் இடித்துப்போட்டவைகளையே நான் மறுபடியும் கட்டினால், பிரமாணத்தை மீறுகிறவனென்று காணப்படுவேன்.

18. For if I [or any others who have taught that the observance of the Law of Moses is not essential to being justified by God should now by word or practice teach or intimate that it is essential to] build up again what I tore down, I prove myself a transgressor.

19. தேவனுக்கென்று பிழைக்கும்படி நான் நியாயப்பிரமாணத்தினாலே நியாயப்பிரமாணத்திற்கு மரித்தேனே.

19. For I through the Law [under the operation of the curse of the Law] have [in Christ's death for me] myself died to the Law and all the Law's demands upon me, so that I may [henceforth] live to and for God.

20. கிறிஸ்துவுடனேகூடச் சிலுவையிலறையப்பட்டேன்; ஆயினும், பிழைத்திருக்கிறேன்; இனி நான் அல்ல, கிறிஸ்துவே எனக்குள் பிழைத்திருக்கிறார்; நான் இப்பொழுது மாம்சத்தில் பிழைத்திருக்கிறதோ, என்னில் அன்புகூர்ந்து எனக்காகத் தம்மைத்தாமே ஒப்புக்கொடுத்த தேவனுடைய குமாரனைப்பற்றும் விசுவாசத்தினாலே பிழைத்திருக்கிறேன்.

20. I have been crucified with Christ [in Him I have shared His crucifixion]; it is no longer I who live, but Christ (the Messiah) lives in me; and the life I now live in the body I live by faith in (by adherence to and reliance on and complete trust in) the Son of God, Who loved me and gave Himself up for me.

21. நான் தேவனுடைய கிருபையை விருதாவாக்குகிறதில்லை; நீதியானது நியாயப்பிரமாணத்தினாலே வருமானால் கிறிஸ்து மரித்தது வீணாயிருக்குமே.

21. [Therefore, I do not treat God's gracious gift as something of minor importance and defeat its very purpose]; I do not set aside and invalidate and frustrate and nullify the grace (unmerited favor) of God. For if justification (righteousness, acquittal from guilt) comes through [observing the ritual of] the Law, then Christ (the Messiah) died groundlessly and to no purpose and in vain. [His death was then wholly superfluous.]